Życiorys
Stanisław Lewanowicz urodził się 19 października 1943 r. Ukończył szkołę podstawową, a następnie średnią w Bogatyni. W latach 1961-1966 studiował matematykę na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii UWr., uzyskując magisterium z matematyki (specjalność metody numeryczne).
Stopień doktora otrzymał w 1975 r. w UWr. na podstawie wyróżnionej rozprawy Konstrukcja związku rekurencyjnego najniższego rzędu dla współczynników szeregu Gegenbauera, napisanej pod kierunkiem prof. Stefana Paszkowskiego; recenzentami byli prof. prof. Mieczysław Warmus i Adam Rybarski.Po przedstawieniu w 1987 r. rozprawy pt. Związki rekurencyjne dla współczynników i momentów Jacobiego otrzymał w Uniwersytecie Wrocławskim stopień doktora habilitowanego z wyróżnieniem. Recenzentami w przewodzie byli prof. prof. Richard Askey (Madison, USA), Stefan Paszkowski, Adam Rybarski i Jet Wimp (Philadelphia, USA).
5 marca 2004 r. Prezydent RP nadał mu tytuł profesora nauk matematycznych.
Pracę naukową rozpoczął w 1967 r. w Instytucie Matematycznym UWr. jako asystent, awansując w 1969 na stopień starszego asystenta. W latach 1975-2014 był pracownikiem Instytutu Informatyki UWr., kolejno na stanowiskach adiunkta, docenta, profesora nadzwyczajnego i profesora zwyczajnego.
Pełnił funkcje administracyjne: prodziekana Wydziału Matematyki i Informatyki UWr. (1996-1999), zastępcy dyrektora Instytutu Informatyki UWr. (lata 1977-1981 oraz 1987-1996) i kierownika Zakładu Metod Numerycznych (2001-2014). Przez dwie kadencje (1999-2002, 2002-2005) był członkiem Senackiej Komisji d.s. Organizacji i Rozwoju, a w latach 2002-2005 - członkiem Uczelnianej Komisji Wyborczej.
Odbył staże i konsultacje zagraniczne na uniwersytetach w Leuven (Belgia, 1978), Lille (Francja, 1980, 1985, 1986, 1988, 1991 oraz 1995 [visiting professor]), Dreźnie (Niemcy, 1987), Namur (Belgia, 1998), Kassel (Niemcy, 2007) i Vigo (Hiszpania, 2005, 2008).
Wziął udział w dwudziestu międzynarodowych sympozjach, w większości poświęconych metodom numerycznym i funkcjom specjalnym, referując wyniki swoich badań.Jest autorem ponad 50 prac naukowych. Większość z nich ukazała się w renomowanych czasopismach o zasięgu ogólnoświatowym, m.in. Journal of Approximation Theory, SIAM Journal on Mathematical Analysis, Mathematics of Computation, Journal of Computational and Applied Mathematics.
Zainteresowania naukowe prof. S. Lewanowicza obejmują funkcje specjalne, ich własności i zastosowania, czyli ważną i ciągle rozwijającą się klasyczną dziedzinę matematyki, mającą znaczenie w teorii aproksymacji, teorii reprezentacji grup i algebr oraz w fizyce matematycznej. Wiele uwagi poświęcił on badaniu własności rekurencyjnych współczynników szeregów ortogonalnych i pokrewnych funkcjonałów (tzw. momentów uogólnionych). Inny wątek jego badań dotyczy pewnych klas uogólnionych funkcji hipergeometrycznych, a także ich kwantowych odpowiedników. Wspomnieć należy również o zastosowaniach uzyskanych wyników teoretycznych, głównie w związku z aproksymacją funkcji i całkowaniem numerycznym. Najnowszy wątek, rozwijany wspólnie z drem hab. Pawłem Woźnym, przy udziale dra Pawła Kellera i dra Rafała Nowaka, dotyczy zastosowań wielomianów ortogonalnych w modelowaniu krzywych i powierzchni.
Był promotorem w trzech przewodach doktorskich: Pawła Kellera (2003), Pawła Woźnego (2005) i Rafała Nowaka (2010). Pod jego kierunkiem tytuł magistra uzyskało 41 studentów informatyki.
Przez wiele lat prowadził wykłady kursowe z analizy numerycznej, jak również wykłady monograficzne i specjalistyczne: metody aproksymacji, związki rekurencyjne w obliczeniach numerycznych, funkcje specjalne, metody matematyczne grafiki komputerowej, metody ekstrapolacji, nowoczesne algorytmy obliczeniowe, algorytmy aproksymacji funkcji specjalnych, zastosowania wielomianów ortogonalnych i potęga wielomianów.
Jest recenzentem kilkunastu renomowanych czasopism, takich jak Mathematics of Computation, SIAM Journals, Journal of Approximation Theory. Był recenzentem w przewodach doktorskich Anny Abkowicz (Uniwersytet Lille I, Francja, 1995), Jaime Rodala (Uniwersytet w Vigo, Hiszpania, 2008) i Maurice'a Kenfack Nangho (Uniwersytet Yaounde I, Kamerun, 2014), a także w przewodzie habilitacyjnym M. Foupouagnigniego (Universytet w Kassel, Niemcy, 2006).
Był kierownikiem i głównym wykonawcą projektów badawczych, finansowanych przez KBN (1992-1994 oraz 1999-2001).
Za swą działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną był wielokrotnie wyróżniany, m.in. nagrodą Sekretarza Naukowego PAN (1981), nagrodą III stopnia Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki (1977), nagrodą II stopnia Ministra Edukacji Narodowej (1989) i nagrodami JM Rektora Uniwersytetu Wrocławskiego (1980, 1986, 1987, 1996, 2001 i 2004 - za osiągnięcia naukowe oraz 1997, 1998, 1999 - za osiągnięcia organizacyjne).
16 września 2014 r.